Dag 13; Crater Lake (OR) - Crescent City (CA)
Allereerst vandaag. Happy Birthday voor mijn mams! Ze leest dit niet, maar toch: Van Harte Gefeliciteerd met je verjaardag, mams! Dikke kus van ons xxoo
Vandaag rijden van de besneeuwde mountains naar de Pacific Ocean. Oftewel California time!
Bijzonder is toch elke x weer dat als je California binnenrijdt je een, soort van, grenspost voorbij moet. We hebben dat bij nog geen enkele andere staat meegemaakt. Alleen als je California binnenkomt wordt er gecontroleerd of je geen planten, fruit of groente de staat inbrengt. We zien er blijkbaar betrouwbaar uit, want we mogen zo doorrijden.
We hebben in Crescent City de Ocean Front Lodge geboekt.
Het hotel ligt aan het strand en ons balkonnetje kijkt dan ook uit over de Pacific
Nadat we koffers hebben bovengebracht en een bakkie koffie/thee hebben gedronken lopen we meteen maar naar het (kiezel)strand..
Tijd voor een beach-selfie
Weird creature
We lopen richting Battery Point Lighthouse
All-by-my-selfie
Als we bij de vuurtoren zijn, komen we tot de ontdekking dat we daar dus niet zomaar naar toe kunnen lopen. We moeten door het water, wat ons dus natte schoenen en sokken oplevert.
Ajjjjjj
Battery Point Lighthouse is een vuurtoren, gebouwd in 1856 als havenlicht voor Crescent City. In 1965 werd de vuurtoren overbodig en het licht gedoofd. In 1982 werd het licht opnieuw ontstoken op particulier initiatief. Het gebouw is nu een museum en open voor publiek in de zomermaanden. In 1855 stond het schip America in brand in de haven van Crescent City. Het schip ging verloren, maar drie kanonnen konden gered worden. Deze werden op een klein schierland, alleen bij laag water te voet bereikbaar, voor de haven geplaatst. De kanonnen werden alleen op feestdagen afgevuurd, ze zijn inmiddels verdwenen maar de naam (Battery Point) is gebleven.
Battery Point Lighthouse was de achtste vuurtoren in Californië. In mei 1855 reserveerde het Amerikaanse Congres $ 15.000 voor de bouw van een vuurtoren op Battery Point. In 1852 was al opdracht gegeven voor de bouw van acht vuurtorens in Californië, maar een vuurtoren op Battery Point werd daarbij niet genoemd. Desondanks kwam de vuurtoren eerder in gebruik dan de Humbolt Harbor Light, Dit was de achtste en laatste vuurtoren die volgens de opdracht van 1852 werd gebouwd.
Great Ocean Vieuw
Als we boven even genieten van het uitzicht komen er meer en meer mensen naar boven. Allemaal met droge voeten? Vreemd! maar zodra we terug lopen zin we waarom. Het is inmiddels low tide en ons 'waterpad' is nu droog komen te liggen
Jaaahhh, daar is er weer één!
Vanaf het balkon zijn we getuige van een Pelican Party!
We eten beneden in het restaurant. Ocean View Dinner! En wat eet je dan? Uiteraard! Oceanfood
Dag 12; Crater Lake N.P (OR)
We hebben vandaag absoluut geen haast. Gisteravond hebben we de road conditions opgezocht en de East Rim is, helaas, nog afgesloten vanwege de sneeuw. Wat dus betekent dat we alleen de Norht Rim kunnen rijden tot waar de weg is afgesloten en dan de zelfde weg gewoon weer terug moeten rijden. Het is niet anders.
We ontbijten waar we gisteravond gegeten hebben (meer keus is er niet), maar dat is ons prima bevallen, dusss….Benny heeft scrambled eggs, met toast en hashbrowns (rösti) en Anja een groot diep bord met vers fruit, yoghurt en een pancake. Yummie, yummie.
Nog even een lesje over het ontstaan van dit prachtige blauwe meer, maar nu in de vorm van een tekening die laat zien hoe…Grew --> Blew --> Fell --> Filled
We rijden als eerst naar Discovery Point met een prachtig uitzicht over Governers Bay…
De berg sneeuw die hier overal nog ligt...
Wizard Island…
…en Shaski Bay
Ze blijven leuk!
Op de volgende foto is de crater op de top van Wizard Island goed te zien. En ook deze vulkaan zal eens tot uitbarsting komen.
Nog meer sneeuw
Op Discovery Point is een meisje in de weer met een muffin tray en pinda’s. Ze bestudeert het gedrag van vogels en met name de Clark’s Nutcracker (Grijze Notenkraker)
Zijn belangrijkste voedsel zijn dennenzaden. Een voorraad van zaden wordt in de aarde aangelegd met 5 tot 10 zaden en wordt verdeeld over een gebied van maximaal 16 x 16 kilometer. In de herfst kan deze vogel tot 30.000 pitten begraven over een oppervlakte van 250 km2. In de winter zal hij tot 70% van deze pitten terugvinden, zelfs onder een pak sneeuw. Uit de 30% vergeten zaadjes zullen de komende lente nieuwe asgrijze dennen groeien (Yellowstone). Ander voedsel zijn insecten, bessen, vruchten en kleine zoogdieren en soms vlees van karkassen. Eieren en pinda’s zijn tevens favoriete snacks.
Ze heeft pinda’s en zaden in de tray en verder wat platte schijfjes en een legoblokje.Ze komt hier dagelijks om te kijken hoe de vogels met de pinda’s, de zaden en met name het niet voedsel omgaan.
Stiekum profiteert een Stellar’s Jay (Stellers Gaai) mee van de pindavoorraad
Maar het leukste is toch wel de Chipmunk die er met het legoblokje vandoor gaat. Het meisje moet halsbrekende toeren uithalen om het blokje, wat de chipmunk inmiddels behoorlijk wat lager op de berg heeft achtergelaten, terug te krijgen.
We rijden door naar Watchman’s Overlook voor weer een nieuwe kijk op dit indrukwekkende meer.
Fumarole Bay.
Skell Channel
Timer-Selfie
En dan staan we voor de East Rim afslag…
Nog één foto dan van dit adembenemende blauwe meer én het Rim waar we zo graag hadden gereden…
...en dan rijden we terug naar het hotel
De rest van de middag brengt Benny door met het lokken/filmen van chipmunks en Anja kruipt op een schommelstoel, in de zon, met een boek. Vakantie 2,0!!,
Voor wie het nog niet zat is te lezen wat wij gegeten hebben
Morgen rijden we back naar The Pacific Ocean!
Dag 11; Bend - Crater Lake N.P (OR)
Het hotel (voor het 1st een Motel 6) heeft geen ontbijt en ook op loopafstand is niets te vinden, we stappen dus, na het uitchecken, maar in de auto en dan zien we wel wat we tegenkomen. In Bend zelf is dat helemaal niets meer, dus stoppen we bij de eerste de beste benzinepomp/Subway op de 97-S. We nemen allebei een sandwich met omelet, waar Benny dan nog bacon en kaas aan toevoegd. Als we de Subway meneer er van overtuigd hebben dat we er verder écht niets ophoeven, geen vlees, geen groentjes, geen saus, krijgen we de 2 sandwiches mee voor de prijs van 1. Das aardig. Met slappe USA koffie gaan de broodjes naar binnen.
We proberen rustig aan te doen, want het is maar 2 uurtjes rijden en we hebben nog de hele dag voor ons.
We stoppen een paar x op een ‘peukiepafplaats’,,,
…en om de ingang van het park te fotograferen.
Om 2 uur zijn we in het park, we drinken koffie/thee en eten (op de schommelstoelen die in de zon staan) een …soort van… lunch en besluiten dan om nog naar het Visitor’s centre te rijden, waar we een film bekijken over het ontstaan van Crater Lake.
Crater Lake ligt in een caldera, een vulkanisch basin, dat ongeveer 7.700 jaar geleden ontstond toen de 3.660 meter hoge Mount Mazama instortte als gevolg van een vulkanische uitbarsting. Lavastromen sloten de bodem van de caldera af, en er volgde een lange periode van afkoeling. Regen en sneeuw vulden de caldera met diepblauw water. Het meer heeft een diameter van 8 kilometer, en wordt omringd door steile rotswanden die tot 600 meter boven de oppervlakte van het water uitsteken. Gemiddeld is het meer 457 meter diep. Op één punt bereikt het meer een diepte van 589 meter, en het is daarmee het diepste meer in de Verenigde Staten en het op zes na diepste meer ter wereld. Er zijn geen beken of rivieren die in het meer uitkomen, wel sneeuwt het erg veel in dit gebied (zo'n 1.350 centimeter per jaar). Het water dat uit het meer verdampt wordt dan ook voornamelijk door sneeuw aangevuld. Hierdoor is Crater Lake een van de meest heldere meren ter wereld, en het heeft een prachtige, opvallend diepblauwe kleur. Tijdens de zeer lange winter zijn veel wegen in het park niet begaanbaar, de beste maanden om hier een bezoek te brengen zijn juli, augustus en september. Wat dus, helaas voor ons, betekent dat we we niet helemaal rondom het meer kunnen rijden, omdat er een gedeelte nog afgesloten is vanwege de sneeuw. Sneeuw die op sommige plekken waar we langs rijden nog wel een meter hoog is.
Na de film rijden we toch nog even door naar het rim village waar we bij Sinnot Memorial overlook al vast een glimp opvangen van dit prachtige diep, diep blauwe meer.
The cutest chipmunk..
Als we proberen een selfie te maken biedt een ‘random dude’ aan dat voor ons te doen.
Fotomodelletje in de dop!
We spotten nog een ree op de weg terug naar Mazama village, waar onze cabin voor de komende 2 nachten staat.
Als we zijn ngecheckt en de koffers naar binnen hebben gesleept, doen we nog een wasje, want dat moet tenslotte ook gebeuren.
Waar zo’n kofferrekje al niet goed voor is ;)
We eten bij het enige restaurant wat hier is, het Annie Spring entrance restaurant, en daar worden we blij verrast. Benny heeft chicken strips met friet en Anja rijstpilav met tilapiafilêt en cowlslaw en beide is werkelijk overheerlijk. De porties zijn ook dusdanig dat beide borden schoon leeg gaan. Er is zelfs nog ruimte voor een dessert. We delen de Chocolate Caldera, een chocolade lavacakeje, met whipped cream en chocoladesaus.... Té lekker weer!
En, tegen de verwachting in, werkt het internet hier als een tierelier, dus werken we de website meteen bij. We hebben geen tv, dus het zal vroeg stil zijn in Cabin C1.....
Dag 10; Cougar (WA) - Bend (OR)
Lieve allemaal,
Allereerst een dankjewel voor jullie leuke, lieve reacties. Vinden jullie het leuk om ons reisverhaal te lezen, het 1e wat wij 's morgens doen, als we wakker zijn, is de laptop opstarten en kijken
welke reacties er allemaal geplaatst zijn.
Vandaag niet zo veel te vertellen, we zijn al voor zessen wakker en ontbijten met toast en scrambled eggs bij het hotel. Rond half negen rijden we weg voor een rit van zo'n 200mi naar Bend. 4,5u in de auto en eigenlijk niet veel bijzonders te zien. We rijden door het Mount Hood National Forest en dat is dan ook het enige wat we fotograferen. Mount Hood!
Dag 9; Castle Rock - Cougar (WA)
Alsof we het in onze slaap voelen dat we vandaag geen haast hebben, we zijn pas om 8am wakker. Er is niet echt een ontbijt beschikbaar bij dit hotel, maar bij de receptie zijn koffie/thee/hot chocolate en pastries (vers van de bakker) beschikbaar. Benny gaat even kijken en komt terug met een, soort van, langwerpige mega donut aan met een dikke, errug dikke, laag chocolade erover. Anja slaat even af, die houd het vanmorgen wel bij een bakkie thee en een Nature Valley oats ’n honey bar.
Rond half 10 rijden we weg, op weg naar Cougar, waarvandaan we dan zullen beslissen hoe we verder de dag door zullen brengen, nu we niet naar Mount St. Helen’s Windy Ridge Abservatory kunnen.
Om even te laten zien wat het plan was voor vandaag. Dit is Windy Ridge Observatory…
…en dit is dan zo ongeveer wat je ziet.
Helaas is dit alles wat ons te wachtend staat
We besluiten eerst maar naar het Lone Fir Resort te rijden en daar te informeren naar de mogelijkheden in de omgeving.
We zijn er even voor elf uur en de dame achter de receptie wil ons graag helpen. Ze heeft 3 suggesties, Mount St. Helens Ape Cave …een lava tube, waar je in kunt met stevige wandelschoenen, een regenjack en zaklamp, wat we dus alledrie niet hebben en afvalt. Mount St. Helen’s Lava Canyon …waar je goed kunt zien, hoe en waar de vulkaan uitbarsting begon en de gevolgen daarvan, maar de weerberichten voor dit gebied zijn ronduit niet goed, Regen en zelfs sneeuw wordt er opgegeven op Mountain, dus is ook niet echt echt een optie. Blijft over de Lower Falls. Een route door de bergen met als kersje op de taart de Lower Falls dus. Dat gaat m dus worden, maar niet voordat we een zeer verlaat ontbijt, of beter een vroege lunch bestellen. Benny heeft al wel trek in een Ape Cave Burger en Anja houd het bij soup and salad, clam chowder (alweer? Ja alweer! Gewoon omdat het zo vreselijk lekker is) en een groene salade met tomaat, kaas en olijven.
Om 12uur rijden we weer weg bij het hotel richting de Lower Falls. De weg is idd indrukwekkend mooi, soms lijkt het wel of we door een tunnel van bomen rijden, maar ook nu houden we het weer niet droog. Gelukkig schijnt de zon, zodra we bij de Falls zijn en kunnen we de trail die ons naar het uitkijkpunt brengt met een heerlijk zonnetje lopen.
Hoog en kaarsrecht!
Nice!
Very nice!
Little people, big car
Zodra we terug in de auto zitten komt het hemelwater weer naar beneden en pas bij het hotel wordt het weer droog.
Dit onze cabin voor vandaag...
We lopen nog even een rondje bij het hotelen proberen avast wat foto’s te uploaden, wat dus niet lukt en dan is het (alweer) etenstijd.
We eten in de bar/bistro van het restaurant, waar we ook vanmorgen gegeten hebben. We stellen zelf een medium/8 sliced pizza samen. Tomatensaus, ananas, champignons en ham en de helft voor Anja wordt nog extra belegd met zwarte olijven. Geen dessert.
Internet is nog steeds een ramp, dus de website moet wachten tot mo.ocht.
Dag 8; Lake Quinault - Castle Rock (WA)
Zoals beloofd eerst de foto's van ons hotel bij lake Quinault. Dit is ons uitzicht vanaf de patio...
...en zo ziet de patio er uit
We hadden hier best een dagje kunnen relaxen, maar vandaag staat Mount St. Helens op het programma.
Mount St. Helens, ligt in het zuidwesten van de Amerikaanse staat Washington, is een van de jongste en tevens actiefste vulkanen. De vulkaan werd voor het eerst in kaart gebracht in de achttiende eeuw door Britse ontdekkingsreizigers en kende al een actieve periode van 1800 tot 1850. Na een laatste uitbarsting in 1857 was het gevaar een tijdlang geweken. Tot mei 1980...
Op 15 maart 1980 bleek voor het eerst dat de vulkaan niet meer sliep. Er werden verschillende kleine aardbevingen gemeten die in de loop van de daaropvolgende weken in kracht toenamen. Aan het eind van maart begonnen de activiteiten serieuze vormen aan te nemen, waarna vulkanologen adviseerden om het gebied rond de berg af te sluiten. Er vonden verschillende kleine uitbarstingen van stoom plaats doordat het magma onder de korst zich mengde met grondwater. Daarnaast verspreidde de vulkaan ook as over de directe omgeving. Mount St. Helens werd door deze natuurverschijnselen een toeristische trekpleister, en ook veel journalisten begaven zich naar het gebied.
In de morgen van 18 mei was de vulkaan al twee dagen compleet stil geweest, toen er zich een aardbeving met een kracht van 5.1 op de schaal van Richter voordeed. Deze zorgde ervoor dat de uitstulping en vervolgens de hele noordkant van de top van de vulkaan in elkaar stortte. Door de opening die de aardbeving op de top van de Mount St. Helens veroorzaakte ontstond er vervolgens een zeer grote uitbarsting. Deze werd gevolgd door zogenaamde pyroclastische stromen, waarbij hete gassen, lava en steen op bijna supersonische snelheid door een vulkaan worden uitgestoten. De uiteindelijke uitbarsting duurde uiteindelijk slechts anderhalve minuut. Binnen deze zeer korte tijd werd alles binnen dertien kilometer afstand vernietigd. Binnen een straal van dertig kilometer ontstond directe schade door de uitbarsting. De aswolk die ontstond was in de dagen erna zichtbaar tot in Oklahoma en New Mexico.
Voor mensen die zich op het moment van de grote uitbarsting aan de noordkant van de vulkaan bevonden, was ontsnappen onmogelijk. Het uiteindelijke dodental was 57, waartoe ook Harry R. Truman, een 83-jarige herbergeigenaar. Truman was in de aanloop van de uitbarsting in de media bekend geworden door zijn weigering om te vertrekken.
Mount St. Helens dus! Vandaag staat de West side (Johnston Ridge Observatory) op het programma, morgen willen we via de East side (Windy Ridge Observatory) richting Cougar, waar we dan zullen overnachten, rijden.
Als we wegrijden is het zonnig, strak blauw en droog, maar zodra we de afslag Mount St. Helens nemen, betrekt de lucht en hoe hoger we in de bergen komen hoe donkerder het wordt, hoe meer de bergen verdwijnen in de mist/wolken en hoe harder het begint te spetteren....regenen.
Check de omgeving van het bord....
Het is een doodlopende weg van 35mi naar boven en als we bij het Johnston Ridge Observatory aankomen, regent het maar Mount St. Helens is....min of meer...zichtbaar tussen de wolken. We besluiten eerst even van het toilet gebruik te maken en naar de film over de eruptie te kijken. Als de film afgelopen is gaat het filmdoek omhoog en het achtergrond gordijn open. Er komen gigantische ramen tevoorschijn, waardoor je dus zicht zou moeten hebben op de Mountain, maar er is niets te zien....alleen mist/wolken!!
We wachten binnen nog even af, het regent inmiddels lekker door, maar het wordt niet droog en het wordt niet helder.
Om even aan te geven. Dit is wat we zouden moeten zien...
...en dit is wat we zien!
Helaas! Beter dan dit wordt het niet...
We rijden de hele 35mi maar weer terug naar beneden, richting Castle Rock, waar we overnachten. We weten inmiddels ook dat de geplande route via de East Side morgen niet gaat plaatsvinden! Het
gedeelte tussen Windy Ridge Observatory is afgesloten, vanwege een slide....aardverschuiving. Tuurlijk! We kunnen wel bij het Observatory komen, maar dan moeten we dezelfde weg terug rijden en dan
nog door naar Cougar, dat gaat m niet worden op 1 dag.
We gaan dus improviseren, want het volgende hotel is, zoals we nu gaan rijden maar 1 uur rijden van hier.
We eten vanavond naast het hotel. We hebben heerlijke clam chowder vooraf en Benny heeft een boterzachte filêt Mignon. Voor Anja staat er shrimp fettucini met een Alfredo saus op het menu. No dessert, we're done!
Tot morgen xxoo
Dag 7; Port Angeles-Olympic N.P - Lake Quinault (WA)
Na het ontbijt, Benny heeft French toast (wentelteefjes van 3cm dik) met maple syrup en Anja toast met scrambled eggs en een bowl vers fruit vertrekken we uit Port Angeles. We rijden vandaag door het Olympic N.P naar Lake Quinault. We starten op de Highway 101, die het park doorkruist en rijden langs het werkelijk glasheldere Lake Crescent
Hoe mooi is dit?
Regenwouden, bergen en een schitterende kuststrook.Over Olympic N.P wordt gezegd dat het 3 parken in 1 zijn. Het park ligt in de Olympic Mountains. In de westelijke rivierdalen Hoh River, Queets River, Quinault River en Bogachiel River regent het enorm veel, ong 4000mm per jaar! Dankzij de bescherming van de bergen bereikt de temperatuur hier maar zelden het vriespunt en in de zomer wordt het bijna nooit warmer dan 26*.De bomen- en plantengroei in deze rivierdalen is uitzonderlijk mooi, er staan gigantische bomen die wel 90m hoog kunnen worden en een omtrek hebben van wel 7m. Op de bodem wordt elk stukje in beslag genomen door mossen en varens, waardoor de regenwouden een jungle-achtige uitstraling hebben.
Eenmaal in het park slaan we af richting Sol Duc Valley
Sol Duc River
De 1e echte stop is een mini trail naar Salmon Cascades
Vervolgens lopen we de Ancient Groves trail...
Zo mooi...
Overal kleine waterloopjes...
Een bed van varens...
Na dit prachtige stukje natuur rijden we door en stoppen vervolgens om naar de Sol Duc Falls te lopen.
Dit was de laatste stop in de Sol Duc Valley, we rijden terug naar de 101 en dan richting het Hoh Rain Forest, maar niet voordat we eerst gestopt zijn voor koffie/thee. We vinden een heerlijk, Route 66 uitziend, eetcafé. The Hungry Bear. We krijgen meteen het menu onder onze neus met de mededeling dat de French fries home-made zijn. We besluiten dat we toch ook wel wat honger hebben (het is inm 2u), maar ....we leren het wel... we bestellen 1 menu voor ons 2en. We nemen de seafood combo. OMG we krijgen een bord met een berg van 10cm friet en daar bovenop 4 stukken kabeljauw, garnalen en scallops. Het ziet er allemaal heerlijk uit, maar zelfs voor 2 pers is dit teveel en we krijgen er ook nog salade én geroosterd brood bij
Hall of Mosses trail
Zo ziet de onderkant van een omgevallen boom er hier uit...
Alweer een hertje
Glashelder water...
Een beetje creepy is het wel, hoor!
Weird!
No words.
Spiderweb
Tree-art
Terug bij de auto is het inmiddels 5pm, tijd om nu toch echt even door te rijden naar het hotel. Gelukkig mogen we, eenmaal terug op de 101 weer 60mph rijden, ipv de 23/30mph die in het park geldt. We rijden nog steeds door de bossen en dan ineens....
Hello Pacific Ocean!!!
Om 7pm zijn we bij de Quinault River Inn, waar ons een vreselijk warm welkom wacht. De einaar en zijn vrouw zijn echt super vriendelijk, maar als ze ons willen adviseren in een restaurant voor vanavond slaan we vriendelijk af. Thanks, but no thanks!! We zitten nog vol van de seafood combo
De kamer is werkelijk geweldig, we hebben een patio voor de deur met een tafeltje en 2 stoeltjes en we hebben uitzicht op de Quinault River. Foto's volgen morgen!
Voor nu groetjes en tot de volgende update! Lfs xx
Dag 6; Olympic N.P (WA)
Sorry voor de delay
Het ontbijt is vanochtend ‘to order’ oftewel, niet inbegrepen, we moeten gewoon van de kaart bestellen. We nemen allebei de pancakes, waar Anja dan nog een bowl fresh berries aan toevoegd.
Vandaag staat een gedeelte van het Olympic N.P op het programma. We gaan op weg naar Hurrican Ridge. Het is zonnig en droog als we bij het hotel wegrijden, maar het weerbericht voorspelt regenbuien… De weg die we rijden was gisteren nog afgesloten vanwege sneeuwval, dus we zijn benieuwd wat we allemaal tegenkomen.
Bij de ingang van het park kopen we een annual pass, oftewel een jaarpas die voor alle Amerikaanse Nationale Parken geldig is. In ons geval is dat goedkoper dan voor alle parken apart betalen. Onze 1e stopppunt is waar de tunnels beginnen…
We hebben hier vandaan mooi zicht op de Strait of Juan de Fuca, zoals het water heet tussen Washington state aan de U.S.A kant en Britisch Columbia aan de Canadese zijde.
Een aantal bochten verder beginnen de toppen van de bergen zich al te verschuilen in de wolken.
Selfie-time!
Eén van de vele hertjes die we tegenkomen...
En dan begint het er allemaal een beetje Christmassy uit te zien. De verse sneeuw van gisteren ligt er nog…
Hoe hoger we komen, des te mooier het plaatje wordt…
We stoppen bij het Hurricane Ridge Visitors Centre, waar we binnen opwarmen met een kop koffie/thee. Het is buiten nl tegen de 0*C…
We lopende Meadow Loop trail. Tenminste, dat is de bedoeling. Een berg sneeuw op het pad, maakt dat we een shortcut moeten nemen. En geloof het of niet, het begint ook nu weer een beetje te sneeuwen.
The Olympic Mountains
Als we verder rijden naar de top van Hurricane Hill spotten we nog een hert.
De bedoeling is om boven de Hurricane Hill trail te lopen, maar alles is in mist/wolken gehuld en het is koud, behoorlijk koud, dus we keren de auto en rijden terug naar port Angeles, vanwaar we dan richting Elwha Valley willen rijden.
Helaas komen we niet ver, als we stoppen om naar de Madison Falls te lopen zien we dat de weg vanaf hier (wash-out) afgesloten is.
Elwha River
We lopen, uiteraard wel naar de Madison Falls
How beautiful!
Andere sluitertijd geprobeerd...
Selfie-zelfontspanner-time
Een wel héél aparte boomstronk!
Maarrrr, wat nu?? Het is pas 2 uur, te vroeg om naar het hotel te gaan, maar verder kunnen we ook niet hier. We besluiten om naar Neah Bay te rijden. Dit ligt in het Makah Indian Reservation en heeft een mooi cultureel museum. Het is 60mi, dus dat moet met een uur te doen zijn. Mennn, ohhh mennnn!! Leren we het dan nooit??!! Natuurlijk redden we dat niet met een uur! Waar op de kaart de weg redelijk recht en vlak lijkt, het tegendeel is waar. We gaan omhoog en naar beneden en bocht na bocht komt voorbij, wat dus inhoud dat we bij tijden maar 25/35mph rijden. Na een uur zijn we net op de helft. We kijken elkaar aan…dit gaat m niet worden. We draaien om en rijden hetzelfde stuk weer terug, maar nu rechtstreeks naar het hotel. We drinken koffie/thee en bewerken de foto’s vast die vanavond op de website komen.
Om 6pm pakken we de auto weer en rijden naar het Waterfront. Daar hebben we gisteren die overheerlijke crèpes gegeten en daar zit ook een leuke bistro, H2O, met uitzicht op het water. Anja heeft clam linguini in een witte wijnsaus (zooo yummie) en Benny heeft fish & chips. Anja neemt nog lemoncake na en Benny heeft een kolossaal cookie met van alles er op en eraan. Lekker hoor!
Als we de website later bij willen werken gaat dat niet lukken. Blijkbaar wordt er zoveel gebruik van gemaakt in het hotel, dat de laptop iedere x opzoek moet naar het wi-fi netwerk, We maken het verslag dus maar vast in Word, dan kan het mo.ocht zo op de website!
Groetjes xx